سلام وقت شما بخير در اين مورد چند مطلب وجود دارد. الف) مشترکات زن و مرد زن و مرد هر دو انسان و داراي جسم و روح الهي هستند و حقوق اساسي مشترک دارند از جمله: حق حيات، حق ازدواج، حق مالکيت، حق شغل، حق تعليم و تعلّم، حقوق اجتماعي و از همه مهم‌تر حق معنوي کمال که در قرآن بر آن تأکيد شده است.
قرآن کريم در آيه سى و چهارم سوره نساء به مديريت مردان در خانواده و به زنان نيکو و نيز نافرمانبردار اشاره مىکند و مىفرمايد: Pالرِّجَالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّسَاءِ بِمَا فَضَّلَ اللّهُ بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ وَبِمَا أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوَالِهِمْ فَالصَّالِحَاتُ قَانِتَاتٌ حَافِظَاتٌ لِلْغَيْبِ بِمَا حَفِظَ اللّهُ وَاللَّاتِيْ تَخَافُونَ نُشُوزَهُنَّ فَعِظُوهُنَّ وَاهْجُرُوهُنَّ فِي الْمَضَاجِعِ وَاضْرِبُوهُنَّ فَإِنْ أَطَعْنَکُمْ فَلاَ تَبْغَوا عَلَيْهِنَّ سَبِيلاً إِنَّ اللّهَ کَانَ عَلِيّاً کَبِيراًO[1]؛ «مردان، [مايهى] پايدارى زناناند؛ به خاطر آنکه خدا برخى از آنان را بر برخ
باسلام خدمت شما پرسشگر محترم باعنايت به آيات سوره عنکبوت، و عبارت (فتنه الناس)در اين سوره، صرف گفتن اينکه مردم(الناس) مي توانند فتنه باشند( يا گفتن اينکه مردم فتنه انگيزاند)... باعنايت به آيات سوره عنکبوت، و عبارت (فتنه الناس)در اين سوره، صرف گفتن اينکه مردم(الناس) مي توانند فتنه باشند( يا گفتن اينکه مردم فتنه انگيزاند) شرک است يا شرک محسوب مي شود؟ يا بعبارتي باتوجه به آيات فوق آيا صرف گفتن اينکه حق تعالي انسان را با،مردم=فتنه مردم=فتنه الناس، آزمايش مي کند،شرک است به طوري که بتوان گفت چرا شرک مي گويي و اين شرک است و شرک نگو و. . . . ؟!
باسلام خدمت شما پرسشگر محترم خدا در آيه 48 سوره نساء گفته است هر گناهي رو براي هرکس که بخواد مي بخشه غير از شرک. مي خواستم بدونم چرا خدا آن قدر نسبت به شرک حساسه؟ من وقتي که فکر مي کنم گناهان زيادي رو مي بينم که جامعه رو به فساد و تباهي مي کشونه، اما رابطه اي بين شرک و فساد و تباهي احساس نمي کنم. مسيحيان زيادي هستند که به تثليث اعتقاد دارد و يا هندوهاي زيادي هستند که بت پرست هستند.
سلام وقت شما بخير خداي متعال در کتابش فرمود: ... وَ الَّذينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ ما يَمْلِکُونَ مِنْ قِطْمير إِنْ تَدْعُوهُمْ لا يَسْمَعُوا دُعاءَکُمْ وَ لَوْ سَمِعُوا مَا اسْتَجابُوا لَکُمْ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَکْفُرُونَ بِشِرْکِکُمْ وَ لا يُنَبِّئُکَ مِثْلُ خَبيرٍ (1) و کساني را که جز او ميخوانيد (و ميپرستيد) حتي به اندازه پوست نازک هسته خرما مالک نيستند!
سلام خدمت شما پرسشگر محترم « وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ»(1)؛ و چون بندگان من از تو سراغ مرا مي گيرند بدانند که من نزديکم و دعوت دعاکنندگان را اجابت مي کنم. البته در صورتي که مرا بخوانند. پس بايد که آنان نيز دعوت مرا اجابت نموده و بايد به من ايمان آورند تا شايد رشد يابند.
باسلام خدمت شما پرسشگر محترم راههاي پيشگيري از استمنا:- در صورت فراهم بودن شرايط ازدواج کردن- به طور مرتب و زياد ورزش کردن تا انرژي ذخيره شده زائد بدن، تخليه شود. - از تصور و تخيل امور جنسي و شهواني پرهيز کردن. - از نگاه کردن و دستورزي به اندان جنسي خود پرهيز کردن. - از خوردن موادغذايي تحريک کننده و غذاهاي چرب به حداقل اکتفا کردن. - هرگز به رو نخوابيدن. - هميشه قبل از خواب مثانه خود را تخليه کردن، غذاي سبک خورن و با وضوء به خواب رفتن. - از خواندن، شنيدن و نگاه کردن به امور و تصاوير شهوتآفرين دوري کردن.
باسلام خدمت شما پرسشگر محترم قرآن کريم سيره امام علي و حضرت فاطمه را در مورد اسيران اين گونه بيان مي‌کنند: وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْکِيناً وَيَتِيماً وَأَسِيراً1 «و غذا را، در حالى که دوستش دارند، به بينوا و يتيم و اسير مىخورانند».
باسلام خدمت شما پرشسگر محترم اولاً در شرايط صدر اسلام اسيران جنگي يک معضل نظامي به شمار مي‌رفتند که حکومت اسلامي توانايي نگهداري آنها را در يک جا و تأمين غذا، مسکن، پوشاک و امنيت آنها را نداشت و رها کردن آنها موجب تقويت نظامي دشمن مي‌شد. از اين‌رو طبق مقررات جنگي آن زمان يا بايد همه را مي‌کشتند يا از گرسنگي مي‌مردند يا به عنوان برده در اختيار مردم قرار مي‌دادند که مورد اول و دوم غير انساني بود و مورد سوم فوايد زيادي داشت از جمله اينکه: ـ غذا، پوشاک و مسکن آنها توسط مالکان تأمين مي‌شد و در برابر کاري که انجام مي‌دادند از مواهب مذکور استفاده مي‌کردند.
در اين‌جا مطلب به دو صورت کلي قابل طرح است. اول. از منظر قرآن در قرآن کريم مسأله جواز برده‌گيري (استرقاق) مطرح نشده است. بلکه از آيه 4 سوره محمد9 به دست مي‌آيد که اسيران جنگ را يا بايد با منت گذاشتن بر آنان آزاد کرد و يا در برابر آنان غرامت جنگي (فداء) گرفت و آزاد کرد.
