آیا عریضه نویسی برای امام زمان از نظر شرعی صحیح است؟

باسلام خدمت شما پرسشگر محترم اين واقعيت وجود دارد که ارتباط با اولياء الهي چه در زمان حضورشان در دنيا و حتي بعد از ارتحال شان از راه اسبابي چون زيارت در حرم هاي ايشان و نيز اتصال با قلب و دل از راه دور و يا نوشتن نامه و عريضه و از اين قبيل، امري مطلوب است، زيرا نفوس اولياء خدا نفوسي پاک و بيدار و آگاه از ملکوت و اسرار پشت پرده است. همان طور که در زيارت هاي ايشان خصوصا زيارت جامعه کبيره بدان تصريح شده است، به همين جهت هر گونه ارتباطي که البته دور از وهن و خرافه باشد و نيز دستاويزي براي تمسخر ديگران نشود، امري مطلوب بوده و نمي توان ممانعتي در برابر آن ايجاد کرد. بنابر اين اصل ارتباط با امام معصوم ريشه ديني دارد که با برخي از ظواهر و رفتارها در هم آميخته شده است. محدث بزرگ شيعه شيخ عباس قمي از محدث بزرگ علامه مجلسي نقل کرده: هر کسي حاجتي دارد آنچه که ذکر مي شود (دعايي است که به منبع آن اشاره مي گردد) در ورق هاي بنويسد و در ضريح يکي از قبور امامان معصوم سلام الله عليهم اجمعين بيندازد يا ورقه را ببندد و مهر کند و خاک پاک را گِل سازد، و آن ميان گِل گذارد و در نهر يا چاهي عميق يا غدير (گودال) آبي بيندازد که به حضرت صاحب الزمان مي رسد و آن بزرگوار عهده دار برآوردن حاجت مي شود.آن گاه دعا را ذکر کرده است.(1) نگارنده خود مشاهد کردم که يکي از علماي بزرگ را که اکنون در قيد حيات نيستند نامه اي نوشته از شخص معتمدي خواستند که آن را در ضريح امام رضا(ع) قرار دهد. اين سيره نشان مي دهد که ارتباط با اولياء خدا به شکل هاي مختلف زيارت حضوري و حضور در مراقد مطهرشان و نيز نوشتن عريضه و حاجت،فراخور حال طالب، مطلوب و طلب،با پاسخ آنان روبرو مي شود. علاوه بر اين، بيان شده است که در صورت عدم دست رسي به امام و در خواست حاجت از امام عصر(عج)، آن را مکتوب کرده(نوشته) در آب جاري يا چاه بيندازيد و امام (عج) از آن آگاه خواهند شد. در کتاب تحفة الزاير آمده که حضرت امام صادق (ع) فرمود: «هرگاه تو را حاجتي به خداي تعالي باشد، يا از امري خائف و ترسان باشي، در کاغذي بنويس: بسم اللّه الرّحمن الرّحيم. اللّهم اني اتوجّه اليک بأ حبّ الاسماء اليک و اعظمها لَدَيک و اتقرّب و اتوسّل اليک به من اوجَبْتَ حقّه عليک بمحمّد وعليّ و فاطمة تا نام مقدس حضرت مهدي(عج)، سپس مي نويسي إکفني کذا و کذا، به جاي اين دو کلمه حاجت خود را ذکر مي کني. بعد نامه را بپيچ و در ميان گِل بگذار و در آب جاري يا چاه بينداز که حق تعالي به زودي فرج مي فرمايد.(2) و اما در عصر حضور امام زمان (ع) در دنيا، ارتباط مريدان و عاشقان حضرت با ايشان پر رنگ تر و ميل شديد شيعيان براي هر گونه دريافت لطفي از امام بيشتر شده است، اگر چه متاسفانه با غيبت حضرت، در پس پرده غفلت هستيم، اما نمي توان انکار کرد که لطف امام در جامعه مشهود است و مديريت اصلي جهان به اقتضاي مصلحت الهي در تسخير او است تا به وقت ظهورش آن را به طور کامل اجرا کند در اين ميان، شيعيان، خصوصا منتظران ظهور حضرت ممکن است از هر وسيله و راهي براي ايجاد ارتباط بهره بگيرند و چون امام زنده است. ارتباط از راه نوشتن حاجت و درد دل و ...و انداختن آن را در نهر آب و يا چاهي که موجب وهن نشود، جايز مي دانند و بر اين گمان اند که امام از دل نوشته ايشان با خبر خواهد شد و به آن پاسخ مي دهد. البته مورد چاهي که در مسجد جمکران وجود دارد، سند خاصي وارد نشده است، ولي اعتبار اين چاه با توجه به رواياتي است که به طور کلي بيان شده است که به هنگام درخواست حاجت، آن را مکتوب کرده در چاه يا آب جاري بيندازيد. در خصوص چاه جمکران هيچ روايتي نداريم. احتمالاً با توجه به همان روايات کلي، از طرف مسئولان مسجد چاهي در آن حفر شده تا نامه ها و حاجت ها در آن انداخته شود. در مورد وهابيت نيز اشاره مي کنيم که اين فرقه گمراه بسياري از معتقدات مورد توجه و تاييد شده شيعه را دستاويز تمسخر خودشان قرار داده اند و موضوع چاه مسجد جمکران در مقابل آن بسيار کم رنگ است و نمي توان براي کار ايشان ارزش خاصّي قايل شد و آن را داراي اهميت دانست.(براي اطلاع بيشتر راجع به اعتقادات و فتواهاي مضحک وهابيت به سايت ولي عصر زير نظر آيت الله حسيني قزويني مراجعه بفرماييد). پي نوشت ها: 1. مير عظيمي سيد جعفر، مسجد مقدس جمکران تجلي گاه صاحب الزمان، قم، انتشارات مسجد مقدس جمکران،سال 1378 ه.ش، ص 207. 2. شيخ عباس قمي، منتهي الآمال، مبحث (حالات امام زمان) و مفاتيح الجنان، مبحث(کيفيت رقعه حاجت). موفق و پيروز باشيد.